Z Polski

Stanowisko Zarządu Krajowego instytutu Akcji Katolickiej

w sprawie wyborów do Parlamentu Europejskiego
13 czerwca 2004 r.

Kolejny raz stajemy przed wyzwaniem, jakie stawia przed nami współczesna rzeczywistość. Tym razem są to wybory do Parlamentu Europejskiego. Nie możemy być obojętni wobec wydarzenia, od którego zależą losy naszej ojczyzny.
Dokonajmy dobrego wyboru. Potrzeba nam uczciwych, kompetentnych i odważnych posłów, którzy będą świadkami Chrystusowej Ewangelii, wcielając w życie jej idee i zasady.
Nie okazujmy poparcia dla kandydatów i ugrupowań, które postulują treści godzące w życie i rodzinę. Poprzyjmy tych, którzy są przeciwko manipulacjom genetycznym, legalizacji aborcji, eutanazji i tzw. związkom partnerskim, których próba ustawowego zrównania z małżeństwem uderza w samą istotę małżeństwa i rodziny. Szukajmy ludzi, dla których domaganie się umieszczenia w preambule konstytucyjnej odwołania się do Boga nie jest jedynie pustym gestem, lecz wyrazem pragnienia budowania nowej, lepszej rzeczywistości, opartej na Dekalogu i nauczaniu Chrystusa.
Nie pozwólmy, aby inni decydowali za nas. Nie zaniechajmy tej ważnej powinności. Od nas zależy przyszłość Europy. Jesteśmy za nią odpowiedzialni. Uczyńmy zatem wszystko, aby silna Bogiem, służyła człowiekowi. Jest to nasze zadanie i nasz obowiązek, z którego rozliczy nas Bóg i historia.
Bp Mariusz Leszczyński - Krajowy Asystent Kościelny Akcji Katolickiej

Jan Stefanek - Prezes Zarządu KIAK

Pielgrzymka mężczyzn do Piekar Śląskich

30 maja w Piekarach Śląskich miało miejsce największe doroczne wydarzenie religijno-społeczne na Górnym Śląsku - pielgrzymka mężczyzn do sanktuarium Matki Sprawiedliwości i Miłości Społecznej. Ojciec Święty w specjalnym przesłaniu skierowanym do pielgrzymów zaapelował o poszanowanie praw pracowniczych oraz świątecznego charakteru niedzieli.
Mszy św. z udziałem ogromnej rzeszy wiernych przewodniczył metropolita krakowski - kard. Franciszek Macharski. Kazanie wygłosił nuncjusz apostolski w Kazachstanie, Kirgistanie i Tadżykistanie - abp Józef Wesołowski. Powiedział, że przywozi z kazachskich stepów bezcenny dar, tj. przekonanie o potrzebie wartości duchowych w życiu codziennym. „Cieszymy się z tymi, którzy głęboko wierzą w Boga. A ukazując nasze trudne losy, chcemy umocnić tych, którzy wątpią w Opatrzność Bożą" - podkreślił.
Metropolita katowicki - abp Damian Zimoń upominał się o chrześcijański charakter życia rodzinnego i świadectwo wiary, które Polacy powinni wnieść do zjednoczonej Europy, oraz zaapelował o udział w wyborach do Parlamentu Europejskiego i wybór ludzi odpowiedzialnych.
Abp Zimoń przypomniał, że mimo obietnic bezrobocie nie tylko nie zmniejsza się, ale ostatnio sprawia, że wielu młodych i wykształconych ludzi opuszcza Polskę w poszukiwaniu pracy i lepszego życia. Metropolita napiętnował szerzącą się korupcję, prywatę, brak elementarnego poczucia wstydu oraz unikanie konsekwencji własnych czynów. Jego zdaniem, „kluczem do rozwiązania tych trudnych spraw jest konkretny człowiek. Przemiana serc powinna zaś rozpocząć się od nawrócenia, od publicznej debaty o prawdzie, wartościach i moralności w życiu publicznym. Nie możemy zgodzić się na bylejakość życia publicznego" - podkreślił katowicki metropolita, a jego słowa wielotysięczna rzesza pątników nagrodziła brawami.
W tym roku do Piekar przybyli pielgrzymi z Czech, Niemiec i Ukrainy - w sumie ok. 70 tys. mężczyzn. Warszawiacy przynieśli urnę z ziemią z grobu ks. Jerzego Popiełuszki.

Kuzyn Mela Gibsona w Katowicach

Kuzyn znanego aktora i reżysera Mela Gibsona - ks. John Gibson przybył 29 maja do Katowic, by wziąć udział w nocnym czuwaniu modlitewnym w kościele przy ul. Granicznej.
Blisko 53-letni ks. Gibson był jezuitą, współpracował z Matką Teresą z Kalkuty. Wykładał psychologię w Korei. Był misjonarzem, m.in. w afrykańskim Sierra Leone. Zetknął się tam z polskimi karmelitami, a kontakt ten zaowocował wstąpieniem do krakowskiej prowincji tego zakonu. Obecnie ks. John jest nowicjuszem w klasztorze w Czernej k. Krakowa. Ma dwanaścioro rodzeństwa. Trzech jego braci jest księżmi. Dwie siostry wstąpiły do zakonu. Kolejna trójka rodzeństwa to świeckie osoby konsekrowane.
Ks. Gibson dobrze czuje się w Polsce. Mówi, że Kościół jest tu pełen życia. Ale uważa, że jego powołanie jest kontemplacyjno-misyjne, dlatego - już jako karmelita - chciałby wrócić na misje do Afryki. Zapytany przez dziennikarzy o głośny film swego kuzyna pt. Pasja, ks. John wyrażał się o nim z uznaniem. Mówił, że w pracach nad filmem Melowi Gibsonowi pomagali zakonnicy - legioniści Chrystusa. Wynikiem tej współpracy jest np. scena, w której Jezus miażdży w Ogrójcu głowę węża, symbolizującego szatana. Jest w tym nawiązanie do podobnego obrazu w starotestamentalnej Księdze Rodzaju. „Żeby do tego dojść, Mel potrzebował kompetentnej pomocy. Ale to on był reżyserem i uważam, że zrobił świetną robotę” - mówi ks. Gibson. Odrzuca przy tym zarzut o zbytniej brutalności filmu. Uważa, że przedstawia on tylko fakty dotyczące męki Chrystusa. Dodaje jednak, że ludzie nie chcą oglądać brutalnych obrazów z lęku przed własnym cierpieniem i z poczucia współodpowiedzialności za cierpienie innych ludzi. Jego zdaniem, nietrafiony jest także zarzut zrzucania na Żydów odpowiedzialności za śmierć Jezusa. Jak zauważa, bohaterami najokrutniejszych scen są Rzymianie. Poza tym - skierowany w stronę widzów wzrok Maryi trzymającej martwe Ciało Syna wskazuje, że każdy z nas jest winien Jego śmierci.

Tydzień w Polsce

W Warszawie odbyło się spotkanie biskupów z Komisji Wspólnej Rządu i Episkopatu (po raz pierwszy w nowym składzie). Podczas obrad dyskutowano m.in. nad problemem oprotestowanej przez Episkopat ustawy o świadczeniach rodzinnych. Biskupi wyrazili zaniepokojenie narastającą pauperyzacją społeczeństwa, zwracając uwagę, że przyjęta przez parlament ustawa pogłębia problemy egzystencjalne wielu Polaków.

Nuncjusz apostolski w Polsce - abp Józef Kowalczyk otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie.

Mel Gibson, abp Tomasz Peta z Kazachstanu, nowy rektor KUL - ks. prof. Stanisław Wilk, o. Jan Golonka OSPPE i znany obrońca życia Antoni Zięba zostali laureatami LVII Nagrody im. Włodzimierza Pietrzaka, przyznawanej przez Katolickie Stowarzyszenie „Civitas Christiana”. Kapituła LVII Nagrody obradowała w Zamościu pod przewodnictwem bp. Jana Śrutwy - przewodniczącego Rady ds. Kultury i Ochrony Dziedzictwa Kulturalnego Episkopatu Polski.

Podczas Zjazdu Polskiej Federacji Ruchów Obrony Życia w Warszawie prof. Ewa Frątczak, dyrektor Komitetu Nauk Demograficznych PAN, przedstawiając najnowsze prognozy demograficzne, podkreśliła, że aż 98% rodzin w Polsce to rodziny oparte na małżeństwie, jednak rodzi się coraz mniej dzieci. Obrońcy życia zwrócili uwagę na problem złej polityki rodzinnej państwa (m.in. ustawa o świadczeniach rodzinnych i projekty ustaw o równym statusie czy legalizacji związków homoseksualnych); zaapelowali o budowę cywilizacji życia i promocję rodziny.

Górale, turyści i ratownicy TOPR modlili się za rodaków i braci Słowaków podczas Mszy św. odprawionej w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego pod krzyżem na szczycie Grzesia w Tatrach Zachodnich (1653 m n.p.m.). Tę wyjątkową liturgię celebrował ks. Sczepan Gacek - proboszcz parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Gliczarowie Górnym, a jednocześnie ratownik GOPR i przewodnik tatrzański.

Tablice pamięci duchownych zamordowanych w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau odsłonięto w Harmężach k. Oświęcimia. Na 6 tablicach wykutych zostało 149 nazwisk kapłanów, zakonników i zakonnic z 23 zgromadzeń i zakonów. Uroczystości przewodniczył biskup sosnowiecki Adam Śmigielski.

W Iraku terroryści uprowadzili 2 pracowników polskiej firmy budowlanej Wrocławska Jedynka. Jeden z nich zdołał uciec. Porywacze zażądali okupu.

Z oficjalną wizytą w Polsce przebywał prezydent Turcji Ahmet Necdet Sezer. Wraz z prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim parafował polsko-turecki plan wzajemnej współpracy - w sprawach politycznych, gospodarczych i społecznych, bezpieczeństwie i obronności, kulturze i nauce. Nasz kraj zdecydowanie poparł aspiracje Turcji do członkostwa w UE.

Prezydent Aleksander Kwaśniewski i b. premier Leszek Miller powinni stanąć przed Trybunałem Stanu za działania dokonane w związku z aferą Rywina - zagłosował Sejm. Żądał tego Zbigniew Ziobro (PiS), a właśnie jego raport z prac sejmowej komisji śledczej uzyskał większość głosów (wcześniej Sejm zajmował się tylko wersją Anity Błochowiak z SLD, która negowała istnienie „grupy trzymającej władzę”).

Sejm powołał komisję śledczą do wyjaśnienia roli rządu i służb specjalnych w związku z nieprawidłowościami w spółce Orlen.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan