Ze świetlaną postacią sługi Bożego Księdza Kardynała Stefana Wyszyńskiego, Prymasa Tysiąclecia, miałem wielkie szczęście kilkakrotnie spotkać się osobiście w radosnych dla mnie okolicznościach. Wspomnę tu o dwóch.
Na uroczystość beatyfikacyjną o. Maksymiliana Kolbego w dniu 17 października 1971 r. został zakupiony przez Księdza Kardynała z mojej pracowni obraz przedstawiający Męczennika w bunkrze głodowym obozu oświęcimskiego. Obraz ten miał być ofiarowany Ojcu Świętemu Pawłowi VI jako dar Episkopatu Polski z racji uroczystości beatyfikacyjnych. Korzystając z zaproszenia Księży Orionistów, pojechałem do Rzymu wcześniej, ażeby obraz rozpakować i zająć się oprawą. Zgłosiłem się więc do Instytutu Polskiego, gdzie obraz był wcześniej przywieziony, i zająłem się swoją pracą. W tym czasie przechodził przez salę Ksiądz Kardynał, zauważył mnie, podszedł z uśmiechem i po powitaniu powiedział: " Panie Janie, to dobrze, że pana tu widzę przy pracy, ale proszę mi powiedzieć, czy pan nie jest głodny?". Dziękując, odpowiedziałem, że jestem gościem bp. Bronisława Dąbrowskiego u Księży Orionistów na via Etruria 6. Moją odpowiedź Ksiądz Kardynał przyjął z zadowoleniem i oddalił się. Jednak tych kilka słów, które od niego usłyszałem, zapadło mi głęboko w serce i wprawiło w zadumę... Ileż w tych słowach było ojcowskiej troski o drugiego człowieka...
Drugie moje spotkanie z Księdzem Prymasem, w bardziej jeszcze radosnych dla mnie okolicznościach, miało miejsce kilka lat później.
Po powrocie z Japonii, gdzie przebywałem na placówce misyjnej Ojca Maksymiliana, zaproszony przez Ojców Franciszkanów, zmuszony byłem poddać się operacji w klinice prof. Wesołowskiego. Podczas mojego pobytu w szpitalu niespodziewanie otrzymałem od Księdza Kardynała zapewnienie o jego pamięci modlitewnej. W dowód wdzięczności po powrocie do domu wykonałem kopię twarzy Matki Bożej Częstochowskiej, z pragnieniem wręczenia jej osobiście Księdzu Prymasowi. W tym celu otrzymałem z Pałacu Prymasowskiego zaproszenie na przybycie w określonym dniu na Mszę św. odprawianą w jego prywatnej kaplicy. Z wielką radością wybraliśmy się więc z żoną i synem Tadeuszem na to upragnione spotkanie. Po Mszy św. Ksiądz Kardynał zaprosił nas na wspólne śniadanie, które upłynęło w miłej i serdecznej atmosferze. Ksiądz Kardynał z ciekawością wypytywał o moje wrażenia z podróży do Japonii, o pracę naszych misjonarzy i o moje plany malarskie. Tadeusza zachęcał, żeby dużo jadł, bo młodemu potrzebne są siły do walki z przeciwnościami życia. Po śniadaniu wręczyłem Księdzu Prymasowi kopię Obrazu Matki Bożej, którą przyjął z wielką radością, a dowiedziawszy się, że znaczną część tych obrazów maluję z przeznaczeniem na misje, powiedział: "Panie Janie, to piękne, że pan malarstwem swoim rozszerza w świecie kult naszej Czarnej Madonny. Tylko moja prośba: niech Pan to czyni ekonomicznie...". Tym razem nie bardzo skorzystałem z życzliwej rady Księdza Kardynała, bo już w niedługim czasie wykonałem i ofiarowałem mu następne dwa obrazy o tej samej treści, a po jego śmierci ustawiłem trzeci na sarkofagu w podziemiach bazyliki warszawskiej. Oprócz powyższych, wiele kopii Obrazu Matki Bożej Częstochowskiej maluję z przeznaczeniem na misje, za co Ksiądz Prymas uhonorował mnie Złotym Medalem Papieskim Benemerenti, a do mojego albumu pamiątkowego wpisał osobiście:
Niechaj sama Matka Chrystusowa opromieni Twoje oblicze po najdłuższym Twoim życiu, gdy staniesz przed Twoją Matką, której słodką Twarz tak często przenosiłeś na płótno - Drogi Mistrzu, Janie.
Z błogosławieństwem
+ Stefan Kardynał Wyszyński Prymas Polski.
Warszawa, 23.6.1978