W parafii pw. św. Archaniołów Michała i Rafała w Aleksandrowie Łódzkim, w pierwszą niedzielę czerwca, dzieci przystąpiły do pierwszej Komunii Świętej. Z powodu pandemii koronawirusa przygotowanie do tego ważnego dla nich i ich rodzin wydarzenia odbyło się inaczej niż zwykle. Rozmawiałem z dwiema rodzinami, które, jako jedne z pierwszych, podjęły decyzję o przystąpieniu dzieci do tzw. rodzinnej Komunii Świętej.

Co skłoniło ich do podjęcia takiej decyzji? Każda z tych historii jest inna, ale jest coś, co je łączy. Jola z Krzysztofem tworzący rodzinę wierzącą i praktykującą życie religijne, uznali, że skoro ich dziecko włożyło już tyle trudu w przygotowanie do przyjęcia Komunii Św., należy zrobić wszystko, by do niej przystąpiło. Istotą tego wydarzenia nie jest, jak sądzi wielu, rodzinne spotkanie, choć ma to również swoje znaczenie, ale głębokie przeżycie duchowe, którym są dwa sakramenty: Pojednanie i Eucharystia. Właśnie dlatego nie chcieli tego odkładać. Przyjęcie do serca Jezusa, zwłaszcza w tych trudnych czasach, było dla całej rodziny niesłychanie ważne. Rozumiał to również Piotruś, który wyraził chęć przystąpienia do Komunii Świętej, mając świadomość wagi sakramentu oraz intensywniejszych przygotowań i obowiązków wynikających z niecodziennej sytuacji.

Druga historia ma podobny początek, jednak Aleksandra i Tomek zaskoczyli mnie jej opowieścią. Mają czwórkę dzieci. Najmłodszy z nich - Karol, przygotowywał się w tym roku do Pierwszej Komunii Świętej. Cała rodzina z zaangażowaniem uczestniczy w życiu Kościoła. Ostatnie miesiące, jak u wielu rodzin, zmieniły tryb życia. A przebywanie pod nadzorem epidemiologicznym, utrudniło im tradycyjne uczestnictwo w niedzielnych Mszach Świętych. Jak wielu z nas, przeżywali Najświętszą Eucharystię zgromadzeni przed telewizorem. A potem przyjmowali Komunię Świętą u siebie w domu. Jak mówi Ola, kiedy klęczeli, przyjmując Najświętszy Sakrament, Karol stał z boku i miał łzy w oczach. Bardzo przeżywał, że nie może przyjąć Pana Jezusa. Swój żal wyrażał również wówczas, gdy uczestniczyli we Mszy Św. w parafialnym kościele. Zapytany przez tatę, czy gdyby zaistniała możliwość zorganizowania pierwszej Komunii Świętej tylko w obecności rodziny, bez udziału innych dzieci, chciałby do niej przystąpić, odpowiedział, że tak. Oczywiście, konieczne było zaangażowanie rodziców w organizację uroczystości, aby miała ona należytą oprawę duchową. Tomek, korzystając z książek bpa Antoniego Długosza, sam przygotował swojego syna do spowiedzi św. i towarzyszył mu, kiedy ją pierwszy raz odbywał. Karolek, dzięki rodzicom, spełnił marzenie i przyjął do swojego serca Pana Jezusa.

Z pewnością była to inna Pierwsza Komunia Św. Te rodziny miały świadomość, że to Pan Jezus był w niej najważniejszy. A On nie potrzebuje szaleństwa organizacyjnych przygotowań, wielkich spotkań w restauracjach i całej otoczki materialnej. Towarzysząca Mu cisza, głębia rodzinnego przeżywania tajemnicy Eucharystii i zaproszenie Go do domu, to najpiękniejsze prezenty, jakie mógł

Chrystus otrzymać od dzieci i ich rodziców. To też chyba piękny owoc epidemii.