Msze św. koncelebrowali m.in. neoprezbiterzy z archidiecezji częstochowskiej i diecezji sosnowieckiej, przełożeni i profesorzy seminarium. Obecni byli również przedstawiciele kapituł archidiecezji częstochowskiej i diecezji sosnowieckiej.

„Dziękujemy dzisiaj za wielką łaskę kapłaństwa. Niech Maryja Matka kapłanów czuwa nad każdym z nas, nad naszą drogą” – mówił na początku Mszy św. ks. dr Grzegorz Szumera, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Częstochowie.

W homilii o. Waligóra wskazał na „potrzebę bliskości Chrystusa, którą odkrywamy jeśli każdego dnia staramy się coraz głębiej wchodzić w dar, który Pan wpisuje w nasze serca”.

- „Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego”. Te słowa psalmu są dla nas bardzo pocieszające, ale z drugiej strony mają w sobie również tę wielką moc, wezwanie i przynaglenie do tego, by rzeczywiście Pan był moim pasterzem – mówił o. Waligóra i dodał: „Z podniesioną głową, z pełnym ufności sercem wołam: „Panie, Ty jesteś moim pasterzem”. Chociaż odczuwam wiele braków, znam swoje ograniczenia, a jednak wołam i jestem pewny, że dzięki Tobie nie brak mi niczego, Ty jesteś przy mnie”.

- Czy faktycznie te słowa „Pan mym pasterzem, nie brak mi niczego” są mottem mojego życia. Czy te słowa stały się fundamentem Bożych zamierzeń wobec każdego z nas? – pytał przeor Jasnej Góry.

- Nasze powołanie do służby kapłańskiej nosi w sobie potrzebę żywej relacji z Pasterzem, Chrystusem. Wszelkie odsuwanie na bok żywej relacji z Bogiem, wszelkie uciekanie od chęci bycia z Nim, bycia w Jego ramionach, pod okiem Pasterza staje się straszliwą porażką – kontynuował o. Waligóra.

Kaznodzieja wskazał na to, że „wszelkie zagubienia kapłańskie, kryzysy, odejścia od powołania zaczynały się od systematycznego pozbawiania żywej więzi z Chrystusem. Od unikania osobistej modlitwy, rozmowy z Nim, od zrywania żywej relacji z Bogiem”.

- Potrzebujemy żywej relacji z Chrystusem. Czujemy się pasterzami, albo przygotowujemy się do bycia pasterzami, ale tak naprawdę to najpierw my potrzebujemy Pasterza. Wtedy moje bycie kapłanem, bycie żertwą będzie miało sens – kontynuował przeor Jasnej Góry.

O. Waligóra podzielił się wspomnieniami z pobytu św. Jana Pawła II w 1991 r. na Jasnej Górze - Pamiętam, że 15 sierpnia już po wielu zajęciach, po spotkaniu z młodzieżą późno w nocy Ojciec Święty udał się do chóru zakonnego. Po tym wyczerpującym dniu sam udał się na prywatną, nocną audiencję przed tabernakulum. Godzinami klęczał w zwykłej zakonnej ławce i godzinami modlił się. Pasterz Kościoła zapatrzony w Najwyższego Pasterza – wspominał o. Waligóra.

- Jezusowi bardzo zależy na mnie. Jest i czeka. Czy wracam przed tabernakulum nawet wtedy, gdy dzień był bardzo pracowity? – pytał paulin.

Nawiązując do tekstu Ewangelii wskazał na znaczenie modlitwy Jezusa za uczniów. -Najwyższy i Wieczny Kapłan wstawia się za sowimi uczniami, pasterzami. Ta modlitwa jest pocieszeniem dla naszych serc. Pan nas posyła do świata, ale posyłając z troską pochyla się nad każdym z nas. Ta modlitwa ukazuje Serce Chrystusa zatroskanego o Jego uczniów. Chrystus pragnie, abyśmy niesieni Jego bliskością odważnie nieśli Ewangelię – mówił ojciec paulin.

O. Waligóra przypomniał za papieżem Franciszkiem, że „Jezus nie lubi dróg przemierzanych połowicznie, przymkniętych drzwi, podwójnego życia. Wymaga, by wyruszyć w drogę bez obciążeń, wyjść rezygnując ze swoich zabezpieczeń, będąc mocni jedynie w Nim”.

- Dzisiaj mamy okazję, by w sposób duchowy rzucić się w ramiona Chrystusa. Prosić Go, by był moim Pasterzem. Niech Maryja będzie z nami na drogach naszego życia poddanego Chrystusowi – zakończył o. Waligóra.

Przeor Jasnej Góry przekazał do kościoła seminaryjnego ornat z wizerunkiem Matki Bożej Jasnogórskiej.

Po Mszy św. w Auli św. Jana Pawła II neoprezbiterzy otrzymali absolutoria i dyplomy magisterskie.

Kościół seminaryjny pw. Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana przy Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie uroczyście poświęcił 7 czerwca 1996 r. metropolita częstochowski abp Stanisław Nowak.