Mszę św. biskup kielecki sprawował w asyście m.in. ojców karmelitów z sanktuarium w Piotrkowicach k. Chmielnika, księży z kieleckiej parafii Chrystusa Króla, na terenie której znajduje się klasztor karmelitański. Obecni byli członkowie Trzeciego Zakonu Karmelitańskiego oraz grupa osób z Kielc związana z duchowością Karmelu.

- W kolejnych pokoleniach tracie na modlitwie od 60. lat w kieleckim Karmelu. W historii minionych lat pojawia się wiele wspaniałych osób bogatych pięknem życia duchowego, pięknych miłością do Boga i Kościoła kieleckiego- mówił biskup kielecki.

Przypomniał datę fundacji Karmelu w Kielcach: 16 lipca 1958 r. – Istotę każdego klasztoru zrozumiemy głębiej dzięki Ojcu Świętemu, Janowi Pawłowi II, który przed laty mówił do sióstr klauzurowych: „w klasztorze wszysto jest skierowane na poszukiwanie Boga” – zauważył bp Piotrowski. Wspominał także przesłanie Prymasa Tysiąclecia, dedykowane osiedlającym się w Kielcach karmelitankom.

- Kielecki Karmel od dziesiątków lat uczy nas, że konieczne jest poświęcenie czasu Bogu i tylko dla Niego – mówił biskup. Przypomniał także, jak ważna była osobista relacja z Bogiem dla świętych Karmelu. – Jesteście wciąż jak światło na górze, które daje nadzieję i miłość – zaznaczył bp Piotrowski.

Karmelitanki zaprosił do Kielc bp Czesław Kaczmarek. 14 lipca 1958 r. pięć mniszek przybyłych z Wrocławia dało początek karmelitańskiej fundacji na Ziemi Świętokrzyskiej.

Zakon ma charakter klauzurowy. Wyrazem kontaktu z tzw. światem zewnętrznym pozostaje kaplica pw. Królowej Ozdoby Karmelu, z której mogą korzystać wszyscy chętni. W niedzielę i święta zawsze jest Eucharystia.

Praca, którą zajmują się karmelitanki bose jest ze swej natury bardzo prosta, zazwyczaj ręczna. Mniszki wykonują wszystkie typowe prace domowe i ogrodowe, zajmują się haftem i szyciem paramentów liturgicznych, malowaniem, pisaniem ikon, wykonywaniem drobnych dewocjonaliów i różańców.

Karmelitanki Bose (pełna nazwa: Mniszki Bose Zakonu Najświętszej Maryi Panny z Góry Karmel) powstały w XVI w. w wyniku reformy zakonu karmelitańskiego przeprowadzonej przez św. Teresę z Awilia. Za datę powstania Zakonu przyjmuje się dzień zamknięcia klauzury pierwszego klasztoru reformowanego pw. św. Józefa w Avila 24 sierpnia 1562 r. W krótkim czasie św. Teresa założyła w Hiszpanii 17 klasztorów. Reforma rozszerzyła się następnie poza granice Hiszpanii, obejmując kolejno: Włochy (1590), Francję (1604), Belgię (1607). Aktualnie zakon jest obecny w 81 krajach świata.

Do Polski karmelitanki bose przybyły z Belgii 26 maja 1612 roku i osiadły w Krakowie przy kościele św. Marcina (ul. Grodzka). Od tamtej chwili nieprzerwanie żyły na terenie całej Rzeczypospolitej pośród dziejowych doświadczeń i prób. W XVI w. powstało na ziemiach polskich 7 klasztorów, a w następnym stuleciu jeden. Odrodzenie karmelitanek bosych w Polsce nastąpiło w XIX w. dzięki siostrom z Belgii. W pierwszej połowie XX w. wojenne zawieruchy poważnie zahamowały rozwój Zakonu.

Obecnie w Polsce istnieje 29 klasztorów karmelitanek bosych będących na terenie polskich Prowincji (Krakowskiej - 12 klasztorów w Polsce i Warszawskiej - 17 klasztorów w Polsce). W ostatnich latach powstały też polskie fundacje poza granicami kraju: na Islandii, w Norwegii, na Ukrainie, w Rosji, na Słowacji, w Karagandzie i Kazachstanie.

Siostry prowadzą życie kontemplacyjne. Charyzmatem karmelitanek bosych jest służyć Kościołowi i sprawie zbawienia dusz poprzez modlitwę oraz życie w samotności, milczeniu i ewangelicznym wyrzeczeniu. Spośród licznego grona świętych i błogosławionych karmelitanek bosych, dwie: św. Teresa od Jezusa i św. Teresa od Dzieciątka Jezus posiadają tytuł doktora Kościoła.