Tysiąc, a być może i więcej wiernych i pielgrzymów, przybyło 15 sierpnia do Bazyliki Matki Bożej Bolesnej w Jarosławiu na uroczystość Jej Wniebowzięcia. Religijne obchody rozpoczęły się już 13 sierpnia. Wierni zgromadzeni na Fatimskim Nabożeństwie Pokutnym wysłuchali z uwagą homilii przeora o. Dariusza Kantypowicza, w której przedstawił on wizerunek Matki Chrystusa jako postaci pełnej świętości, czystości, będącej jedynym i niepowtarzalnym wzorem macierzyństwa i dobroci. Podczas modlitwy różańcowej polecano Bogu i Matce Najświętszej polskie rodziny, Ojca Świętego, chorych i cierpiących oraz ludzi zranionych moralnie.
Następnego dnia odprawiona została w Bazylice kolejna Msza św., po zakończeniu której księża i wierni udali się w procesji ze świecami do Kaplicy Cudownego Źródełka. Tam o. Dariusz Kantypowicz przed kopią cudownego wizerunku Pani Jarosławskiej powiedział m. in.: „(...) Matko, przyjmij od nas stojących dzisiaj przed Twoją Cudowną Figurą podziękowanie za Twoją obecność wśród ludu dźwigającego Krzyż codzienności, za otarte łzy i nadzieje rozpalone w sercach ludzi przychodzących do Ciebie, za przywrócone zdrowie duszy i ciała, za wiarę i miłość obecną w naszych sercach, za wszystkie wysłuchane przez ciebie prośby”. Wraz z kapłanem modlili się wszyscy wierni. Po odśpiewaniu pieśni Cześć Maryi, w modlitwie zbiorowej przeproszono Maryję za brak ludzkiej wdzięczności, zaniedbania w życiu religijnym, lekceważenie Maryjnych wezwań do pokuty i nawrócenia, brak miłości, pokoju i zgody w rodzinach.
Patronce jarosławskiej parafii wierni powierzyli swoje prośby modląc się m.in. o pokój dla całego świata i wygaśnięcie wszelkich konfliktów zbrojnych, opiekę nad naszą Ojczyzną, miłość i zgodę w polskich rodzinach, zdrowie dla chorych i cierpiących, wyzwolenie z nałogu wszystkich uzależnionych, oraz o życie wieczne dla wszystkich zmarłych.
15 sierpnia uroczystej polowej Sumie odpustowej odprawionej na dziedzińcu Bazyliki przewodniczył o. Jan Nowacki - dyrektor Dominikańskiego Ośrodka Kaznodziejskiego w Warszawie. W homilii dostojny kapłan przedstawił teologiczną refleksję o szczególnym posłannictwie Maryi. Uczynił także odniesienie do konieczności obrony Krzyża i Kościoła powszechnego w jednoczącej się Europie.
„Uroczystość Wniebowzięcia mówi nam dzisiaj podstawową prawdę o tym, że Niebo jest naszym celem - powiedział o. J. Nowacki. - Człowiek nie ma innego celu niż zbawienie. Nie możemy nigdy zapomnieć o tym, że Bóg stwarzając nas, dając nam życie, proponując dzieło wcielenia przyjął naszą naturę. Proponując dzieło odkupienia tak bolesnego na Krzyżu, nie miał innego celu jak nasze zbawienie. O tym, kto o tym zapomni, można powiedzieć, że zmarnuje swoje życie”.
Czasy współczesne kaznodzieja przyrównał do zamętu, w którym człowiek zapomina, po co Bóg dał mu życie. Czasy zamętu w jego opinii wskazują na fakt, że człowiek z całą premedytacją odrzuca Boga i to wszystko, co jest sensem jego istnienia. Przywołał znaczenie Orędzia Fatimskiego Matki Bożej.
Nie zabrakło w tych rozważaniach troski o poczęte życie, chrześcijański charakter małżeństwa i rodziny, etykę we wszystkich dziedzinach życia hańbionego nieobyczajnym zachowaniem, prostytucją, która miała doczekać się w Europie Zachodniej statusu prawnego, łącznie z prawem do emerytury dla trudniących się nierządem kobiet. O. Jan Nowacki przywołał słowa Ojca Świętego wypowiedziane w 1991 r., stwierdzające, że Europa nie może być kontynentem, który swoje dzieci i całe pokolenia wodzi na pokuszenie, zgorszenie i rozgrzesza ich z tych czynów. Postawił oczywiste pytanie: „Czy politycy i tak zwane samozwańcze autorytety, które przypisują sobie patent na europejskość nie widzą, że jest to droga po równi pochyłej?”.
Kazanie było również okazją zwrócenia szczególnej uwagi na biedę, bezrobocie i związane z nią troski o warunki życia i rozwoju duchowego polskich rodzin. Licznie przybyłym wiernym i pątnikom z różnych stron archidiecezji i spoza niej na długo w pamięci pozostaną poniższe słowa kończące homilię: „Mamy w sposób szczególny patrzeć w Niebo. W to Niebo, w którym czeka na nas Jezus i Maryja. To Niebo nadaje nam sens, sens naszemu cierpieniu, naszym wszystkim trudom i wysiłkom. Niech Maryja, która dała nam wzór jak żyć ma człowiek, Ta, która jest zrealizowanym ideałem miłości Boga do człowieka, daje również możliwość przyglądania się temu ideałowi i podziwiania go”.
Zgromadzonym na Eucharystii wiernym taka pogłębiona refleksja była niewątpliwie potrzebna. Z ubolewaniem należy jednak stwierdzić, że część przybyłych nie potrafiła uszanować charakteru Sumy odpustowej przechodząc nieopodal ołtarza raz w jedną a raz w drugą stronę. Niektórym z nas brakuje kultury ducha w sytuacjach szczególnego kontaktu z Bogiem i Maryją. A cóż powiedzieć o niepohamowanych detonacjach środków pirotechnicznych zakupionych na odpustowych straganach za murami klasztoru. Tam też powinna obowiązywać wyobraźnia i świadomość czasu, w którym odprawiana jest ta jedyna i szczególna w roku Msza św. Cisza modlitewna ma wiele znaczeń. Ze smutkiem stwierdzam, że nie wszyscy dojrzeli ku temu, by rozumieć przesłanie uroczystości Wniebowzięcia Matki Boga i Człowieka.