A życie to dzieło sztuki, którego Twórca jest Artystą najwyższej rangi. Jego talentu i wielkości nasz umysł nie jest w stanie ogarnąć. Pozostają nam zadziwienie, zachwyt i najgłębszy pokłon należny Inteligencji Najwyższej Miary...

To, co osiąga się ze zbytnim pośpiechem, zazwyczaj nie jest trwałe. W naszym ziemskim bytowaniu pośpiech zawsze był kiepskim doradcą i odrywał uwagę od ważnych spraw. Tak naprawdę w życiu liczą się otwarty umysł, gorące serce, czyste intencje, wiara i miłość, a także pamięć o tym, skąd wyszliśmy – inaczej bowiem nie będziemy wiedzieli, dokąd mamy iść. A jeśli ktoś uważa, że wzięliśmy się znikąd, to też – niestety – będzie zmierzać donikąd...

Pośpiech o poranku, a wieczorem zmęczenie sprawiają, że brakuje nam czasu na refleksje, więc ciągle nie wiemy, po co żyjemy i dokąd zmierzamy. Spróbujmy westchnąć do Boga i wzmocnieni Jego siłą wybierzmy właściwy kierunek, wstańmy i chodźmy, bo droga czeka. Lecz niech nie opuszcza nas świadomość, że na tej drodze jest wiele przeszkód i niespodzianek.

Nieraz dajemy się zwieść pokusom tego świata. Najbardziej zagrożona jest tu młodzież. Oby nigdy nie przygniotła jej „ciemna strona mocy”. Ale też nowego pokolenia nie można wychowywać „pod kloszem”. Takie są, niestety, prawa przemian społecznych – bez doznania wstrząsu prawda z trudnością dociera do naszej świadomości. Nie na darmo moja mądra babcia Anna w rozmowach z sąsiadkami mawiała: „Dziecko trzeba kochać jak duszę, a trząść jak gruszę...”.

My, starsi, zwalniamy już miejsca na aktywnej scenie życia, a nasi drodzy młodzi, jak winorośl, nieustannie się odradzają i pomimo totalnego kuszenia mają swój rozum i sami najlepiej wiedzą, którą drogą pójść dalej. Oby tylko na tym szlaku omijali pychę, co kruszy przyjaźnie i niszczy więź z Bogiem; czasem lepiej być w cieniu niż na piekącym widoku. Nie da się szczęśliwie żyć, jeśli stan ducha i uczynków pozostaje umoczony w pysze... Bądźmy zawsze sobą, bo jeśli nas ktoś pokocha czy polubi, to będzie chciał mieć prawdziwych, a nie malowanych przyjaciół.

I nie narzekajmy „totalnie”, mamy przecież obecnie „najlepszą demokrację” (przepraszam za żart!), skoro „każdy może słyszeć, co chce...”. A tak na poważnie: starajmy się swoim życiem rozwiewać mroki smutku bliskich nam osób i wypełniajmy nasze serca nadzieją na lepszą przyszłość – zgodę i pomyślność.

Skoro zepchnięto nas brutalnie na życiowy parking, pamiętajmy, że tak zawsze nie będzie! Zbierzmy siły, wzmocnione mądrością płynącą z historii narodu i państwa, bo już wkrótce się przydadzą. Nie gaśmy ducha, odsuńmy zmęczenie i zróbmy kolejny krok, bo życie to droga, a nie wegetacja na parkingu. A Ty, Panie Boże, „nadzieję naszą omdlałą wzbudź!”.