W słoneczną sobotę, którą zazwyczaj przeznaczamy na odpoczynek i nadgonienie domowych obowiązków, znalazło się wiele osób, dla których podniesienie kompetencji w budowaniu relacji z nastolatkiem i wzmacnianiu więzi rodzinnych okazało się być najważniejsze.
Franciszkańskie Liceum Ogólnokształcące w Toruniu zorganizowało 31 maja konferencję „Wychować człowieka. Jak współpracować z nastolatkiem”. Prelegentami byli: Tomasz Wolny (dziennikarz, prezenter), Małgorzata Musiał (pedagog, autorka bloga www.dobrarelacja.pl), Judyta Malagowska (psychodietetyk, specjalista od zaburzeń odżywiania), Monika Błendowska (doktor nauk społecznych w zakresie pedagogiki), Barbara Krzemińska (psycholog, psychoterapeuta).
Obszar tematyczny obejmował wiedzę z zakresu m.in. budowania relacji, dbałości o dobrostan wewnętrzny rodzica, rozpoznawania zaburzeń odżywiania. Organizatorzy zadbali również, żeby głos mogli zabrać ci, których dotyczyła tematyka konferencji. Nastolatkowie – Faustyna Krzemińska i Jakub Wojciechowski – opowiedzieli, jak z ich perspektywy wyglądają relacje międzyludzkie, ich nawiązywanie, budowanie i rozwijanie. Spotkanie miało charakter wręcz rodzinny. Nie brakowało pytań, sugestii, osobistych doświadczeń.
Z relacji uczestników wynikało, że była to konferencja inna niż wszystkie. Tak dzielili się wrażeniami:
Reklama
– Przygotowana przez FLO konferencja o sposobach radzenia sobie z nastolatkiem była ciekawa. Ważna wydaje mi się zwłaszcza perspektywa pragmatyczna, czyli konkretne rady, które zaproponowali profesjonaliści w schematach przełamywania negatywnych myśli, rzeczowego stawiania granic oraz przełamywania barier w komunikacji. Nowatorskie wydaje się zaproszenie do współpracy przez prelegentkę, Barbarę Krzemińską, dwojga młodych ludzi, którzy z perspektywy nastolatków przedstawili swoje doświadczenia w relacji dorosły – młody. Ich wypowiedzi były dojrzałe i zdystansowane oraz, co najważniejsze, autentyczne.
Sądzę, że konferencja jest kolejnym dobrym krokiem w procesie promowania mądrego wychowywania młodego człowieka w kontekście nie tylko katolickiej nauki społecznej, ale szeroko pojmowanej humanistyki. Joanna Wnuczyńska, nauczyciel.
– To było bardzo ciekawe doświadczenie. Kto nie był, niech żałuje. Duży wybór prelegentów pokazał z każdej strony, jak funkcjonuje nasze nastoletnie dziecko i co my, jako rodzice, możemy zrobić, jak pomóc sobie i młodemu człowiekowi, żeby rodzinna machina dobrze funkcjonowała. Praktyczną stronę bycia rodzicem z humorem przedstawił Tomasz Wolny. Bardzo poruszył mnie filmik o niebezpieczeństwie w sieci. Dobrze że był czas na zadawanie pytań i rozmowy z prelegentami. Na koniec ciekawym punktem spoza programu była wypowiedź młodzieży. Joanna Rokicińska, mama.
– Bardzo ciekawa konferencja, teoria wsparta przykładami z życia i uzupełniona spojrzeniem młodych ludzi na relacje rodzic – nastolatek. Najtrudniejszym i zarazem najważniejszym zadaniem w życiu jest rodzicielstwo. Wydaje się to proste, ale jednak myślenie tylko o tym, żeby nie popełniać błędów naszych rodziców w wychowaniu, to za mało. Każde dziecko jest inne, ale uważność i miłość stanowi klucz całej istoty wychowania. Świat się nie zawali, jeżeli zatrzymamy się, by uważniej wysłuchać nasze dzieci. Agnieszka Wiśniewska, mama.
Już ponad 17 tys. stron liczy dokumentacja nt. Polaków ratujących Żydów, zgromadzona w toruńskim instytucie "Pamięć i tożsamość". Dotyczy ona ok. 40 tys. Polaków, ponad tysiąc z nich upamiętniono także w Kaplicy Pamięci, otwartej w 2016 r. w świątyni pw. NMP Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i św. Jana Pawła II w Toruniu.
Prof. Jan Żaryn uważa, że Polakom udało się uratować od 100 do 130 tys. Żydów. Pomocy Żydom – instytucjonalnej i indywidualnej (stałej lub incydentalnej), udzielało od kilkuset tysięcy do miliona Polaków, w tym całe rodziny, księża, zakonnicy i zakonnice. Historie wielu z nich upamiętnia toruński instytut "Pamięć i tożsamość" i Kaplica Pamięci w świątyni pw. NMP Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i św. Jana Pawła II.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Papież Leon XIV spotkał się z 15 osobami z Belgii, ofiarami wykorzystywania seksualnego, którego dopuścili się wobec nich członkowie duchowieństwa, gdy te osoby były jeszcze niepełnoletnie.
Spotkanie, przebiegające w atmosferze bliskości z ofiarami, słuchania i dialogu – głębokiego i bolesnego – trwało prawie trzy godziny i zakończyło się głęboką modlitwą – podało 8 listopada biuro prasowe Stolicy Apostolskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
