Święty Leopold Mandić też był kapucynem i żył w podobnym czasie, co święty z San Giovanni Rotondo. Bogdan Mandić urodził się w Herceg Novi (Castelnuovo) w Dalmacji (obecnie Czarnogóra, nieopodal granicy z Chorwacją) w ubogiej chorwackiej rodzinie Piotra i Karoliny z domu Zarević. W 1884 r. wstąpił do kapucynów i przyjął imię Leopold. Cztery lata później złożył śluby wieczyste. 20 września 1890 r. w Wenecji został wyświęcony na kapłana. Jego misją stał się konfesjonał. Przebywając w ciasnej celi zakonnej, Leopold był po kilkanaście godzin dziennie do dyspozycji wiernych. Swoje cierpienia ofiarowywał za penitentów. Miał charyzmat czytania w sumieniach tych, którzy przychodzili do niego po radę i pojednanie z Bogiem. W 1906 r. został skierowany do pracy w klasztorze Świętego Krzyża w Padwie. W trakcie I wojny światowej trafił do więzienia, bo nie chciał się wyrzec chorwackiego obywatelstwa.

Mandić zakładał sierocińce, opiekował się ubogimi. Przez całe życie zmagał się ze słabościami i chorobami. Zmarł w wieku 76 lat 30 lipca 1942 r. w Padwie z powodu choroby nowotworowej. Święty Ojciec Pio powiedział o nim do pielgrzymów z północnych Włoch przybywających do San Giovanni Rotondo: „Po co przyjeżdżacie do mnie? Przecież macie u siebie świętego spowiednika”. Święty Jan Paweł II nazwał go „apostołem sakramentu pojednania”.