Nie wszystkie rzeczy, które myjemy w kuchni, faktycznie tego potrzebują. Są też takie, które wbrew obiegowym opiniom potrzebują umycia.
Czy przed wypiciem napoju z puszki umyliście puszkę? Czy myjecie słomki, które dajecie dzieciom? Pewnie nie, ale warto to robić, bo przecież dotykamy ich ustami, a nie wiemy, z czym miały kontakt (np. ze środkami chemicznymi albo z odchodami gryzoni). Trzeba myć również wszystkie warzywa i owoce – także te, które obieramy ze skóry. Mogą się na nich znajdować zanieczyszczenia, np. środki konserwujące, pestycydy albo nawozy, które w czasie obierania dostają się do środka. Dobrym zwyczajem jest także wkładanie obranych warzyw na 10 minut do zimnej wody, bo w ten sposób można z nich wypłukać sporo chemicznych zanieczyszczeń. Niektórzy myją owoce płynem do mycia naczyń. Lepiej tego nie robić, bo skórka jest porowata i detergent dostaje się do wnętrza owocu. Szczególnie dokładnie trzeba myć wszystko, co miało kontakt z surowym mięsem, np. nóż, deskę do krojenia.
Zmywarka to sprzęt, który bardzo ułatwia życie, ale trzeba wiedzieć, że nie wszystko można do niej włożyć. Nie nadają się do tego noże z drewnianymi trzonkami i drewniane łopatki (bo drewno w zmywarce pęcznieje), patelnie (bo są pokryte warstwą, która szybko się zużywa pod wpływem wysokiej temperatury i detergentów), niektóre plastikowe naczynia (trzeba sprawdzić, czy mają wytłoczony specjalny znak), srebrne sztućce i delikatne szkło sprzed ery zmywarkowej. Niewiele osób to robi, ale zmywarkę warto na koniec nastawić na dodatkowe mycie bez detergentu, bo środki do mycia naczyń zawierają składniki nabłyszczające. Zmywarka, która podgrzewa wodę do 70-75 stopni, bardzo dobrze dezynfekuje, co się przydaje szczególnie wtedy, kiedy mamy w domu kogoś chorego.
Co niekoniecznie wymaga mycia? Deska i nóż do krojenia pieczywa (czasem wystarczy strzepnąć okruszki), patelnia, na której lekko podgrzewaliśmy potrawę z niewielką ilością tłuszczu (może wystarczy wytrzeć ją ręcznikiem papierowym?) oraz owoce i warzywa wyhodowane we własnym ogródku (jeśli są lekko zakurzone, wystarczy je wytrzeć). Nie warto używać w domu środków antybakteryjnych, bo przy zachowaniu normalnej higieny nasze organizmy dobrze sobie radzą z zarazkami, a nadużywanie takich środków prowadzi do rozwoju odpornych drobnoustrojów.
Poseł Koalicji Obywatelskiej Maciej Tomczykiewicz w skandaliczny sposób odniósł się do sprawy ks. Michała Olszewskiego, który przetrzymywany był w areszcie przez wiele miesięcy. Cała sytuacja miała miejsce podczas posiedzenia sejmowej komisji regulaminowej dot. Funduszu Sprawiedliwości, kiedy omawiana była sprawa uchylenia immunitetu byłemu ministrowi sprawiedliwości Zbigniewowi Ziobrze.
Poseł Tomczykiewicz w oburzający sposób zwrócił się do parlamentarzystów obecnych na sali:
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Jak wygląda życie codzienne Kościoła, widziane z perspektywy metropolii, w której ważne miejsce ma Jasna Góra? Co w życiu człowieka wiary jest najważniejsze? Czy potrafimy zaufać Bogu i powierzyć Mu swoje życie? Na te i inne pytania w cyklicznej audycji "Rozmowy z Ojcem" odpowiada abp Wacław Depo.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
