Bóg, dawca nadziei, niech wam udzieli pełni radości i pokoju w wierze, abyście przez moc Ducha Świętego byli bogaci w nadzieję” (Rz 15,13). „On wycisnął na nas pieczęć i zostawił zadatek Ducha w sercach naszych” (2 Kor 1,22).

Żywe kamienie

Zaczęło się dwadzieścia pięć, siedem, trzydzieści lat temu. Dziewiętnastu chłopców przyniesionych do chrzcielnicy w różnych kościołach naszej achidiecezji. Dziewiętnastu kapłanów w progach świątyń włączyło nas do Kościoła jako żywe kamienie tej budowli. Odtąd miały się zacząć realizować w nas słowa św. Piotra: „…wy również, niby żywe kamienie, jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo, dla składania duchowych ofiar, przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa” (1 P 2,5).

Potem nasze losy potoczyły się różnie. Różne szkoły, pasje, różne miejsca i ludzie na naszej drodze. Różni świadkowie wiary, których Bóg stawiał przed nami. W końcu połączyła nas jedna decyzja: na naszej drodze życia stanął sam Chrystus z propozycją: Pójdź za Mną!

Bracia i pasterze

Prezbiterzy, wzięci z ludzi i postawieni dla ludzi w tych sprawach, które wiodą do Boga, aby ofiarowali dary i ofiary za grzechy, żyją z innymi ludźmi jako z braćmi. (…) Prezbiterzy Nowego Testamentu przez swe powołanie i wyświęcenie zostają wydzieleni w jakiś sposób z Ludu Bożego, jednak nie w celu odłączenia się od niego lub od jakiegokolwiek człowieka, lecz by całkowicie poświęcili się dziełu, do którego powołuje ich Pan. Nie mogliby być sługami Chrystusa, gdyby nie byli świadkami i szafarzami innego życia niż ziemskie; lecz nie potrafiliby też służyć ludziom, gdyby pozostali obcymi w stosunku do ich życia i warunków” (Presbyterorum ordinis, 3).

Kiedy ks. Krzysztof Wons pytał, jakiego księdza chcą ludzie, otrzymał w odpowiedzi: księdza bliskiego, ale „innego”. I tacy mamy być: z jednej strony jesteśmy przecież ludźmi takimi jak wszyscy, nieobce nam są problemy codzienności. A z drugiej jesteśmy poświęceni, konsekrowani, całkowicie oddani. Natychmiast po obrzędzie święceń zostały na nas nałożone symbole brzemienia, które wzięliśmy na siebie – stuła i ornat. Staliśmy się pasterzami dusz. Kiedy nakładamy na siebie te szaty, możemy powtórzyć za św. Pawłem: „Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus” (Ga 2,20).

Namaszczenie Duchem

„Dzięki niech będą Zbawicielowi, iż dał ziemi ten jaśniejący i oczyszczający dar, i oświecił łaską kapłanów, żeby jak światła rzucali światu promienie! Lud, który był przed nami, dostąpił uświęcenia wraz z rogiem oliwy; my, słudzy nieużyteczni błogosławionego Pana, nie otrzymaliśmy rogu z widzialną oliwą, lecz ten, który jest wielkim i budzącym grozę ramieniem Boga, przyszedł z nieba i we włożeniu rąk dał swojego Ducha, co jak ogień zstąpił na Apostołów. O niewypowiedziana mocy! Ty przez włożenie rąk biskupa uczyniłaś sobie w nas mieszkanie! Jak wielką godnością jest straszliwe kapłaństwo! Szczęśliwy, kto je spełnia godnie, bez skazy” (św. Efrem).

Kiedy kapłan po raz pierwszy klęka przed biskupem, który go wyświęcił, otrzymuje od niego namaszczenie świętym Krzyżmem – znak tego, że na zawsze otrzymuje moc sprawowania Eucharystii. To tylko symbol, ale pokazuje, że wyciśnięte na nas znamię jest potężne, a nawet straszliwe. Odtąd jesteśmy narzędziami Ducha, kanałami łaski.

Radość kapłaństwa

W książce „Radość kapłaństwa” ks. Stephen Rossetti przywołuje słowa, jakie św. Jan Paweł II wypowiedział do seminarzystów w Yonkers w Stanach Zjednoczonych w czasie swojej pielgrzymki w 1995 r.: „Otwórzcie drzwi swoich serc, aby Chrystus mógł wejść i przynieść wam swoją radość. Kościół potrzebuje radosnych księży, zdolnych przynieść autentyczną radość ludziom Boga, którą jest Dobra Nowina z całą swoją prawdą i przemieniającą mocą”. Śpiewamy w refrenie jednego z psalmów responsoryjnych słowa skierowane przez zbawionych do Chrystusa „Tyś nas uczynił kapłanami Boga”. Chrystus uczynił nas kapłanami przez to, że wszedł w nasze życie z mocą i radością Ducha Świętego. Jesteśmy napełnieni Duchem Świętym. Teraz chcemy Wam tego Ducha udzielać.