Każda dobra zmiana – także zrzucenie zbędnych kilogramów – zaczyna się w głowie. Żeby schudnąć, trzeba mieć motywację („źle się czuję”, „rujnuję sobie zdrowie”), ale także choć odrobinę pozytywnego nastawienia („chcę założyć tę piękną czerwoną sukienkę”, „mogę być zdrowsza”). Postrzeganie siebie jako wieloryba obrośniętego tłuszczem nie zachęca do odchudzania. Lepiej myśleć o sobie jako o pięknej kobiecie, która wpadła na pomysł, jak zostać jeszcze piękniejszą.
Statystyczny Europejczyk je za dużo i ma z tego powodu nadwagę. Dobrze o tym pamiętać, żeby w czasie odchudzania nie traktować swojej sytuacji jak nieszczęścia czy kary. Warto też polubić uczucie lekkiego niedosytu i kończyć posiłki, zanim żołądek da znak, że jest napełniony. Nasze organizmy nie są przystosowane do tego, żebyśmy zaspokajali głód do końca. Jest to może przyjemne w czasie jedzenia, ale później skutkuje uczuciem przeciążenia i odkładaniem się tłuszczu.
Wiele osób, które chcą schudnąć, rezygnuje na stałe z jednego posiłku dziennie – najczęściej z kolacji albo ze śniadania. Niestety, kiedy omijamy któryś z posiłków, zwykle jemy więcej w innych porach dnia i przyzwyczajamy organizm do magazynowania zapasów. Efekt bywa więc odwrotny do zamierzonego. Najlepszy sposób odżywiania to pięć małych posiłków dziennie – w regularnych odstępach czasowych. Kiedy staramy się jeść mniej, to automatycznie ograniczamy ilość przyjmowanych witamin oraz mikro- i makroelementów. Dieta osoby chudnącej powinna zatem zawierać procentowo znacznie więcej warzyw i owoców. Natomiast produktem, z którego powinno się zupełnie zrezygnować, jest biały cukier. To kaloryczna bomba, która wywołuje napady wilczego głodu i emocjonalne huśtawki. Zmorą osób mających skłonność do tycia jest podjadanie między posiłkami. Dlatego stosuj różne tricki, które cię do tego zniechęcą, np. myj zęby po każdym posiłku, dużo pij, pozbądź się z domu wszystkich słodyczy. Zimą, kiedy chudnięcie może się wiązać z dotkliwszym odczuwaniem zimna, warto się rozgrzewać gorącymi herbatkami (np. ziołami wspomagającymi odchudzanie).
Trudno jest jednak schudnąć bez zwiększenia aktywności fizycznej. Ruch pomaga spalać kalorie, ale też poprawia działanie narządów wewnętrznych – także układu pokarmowego. Jeśli po skromnym posiłku masz ochotę na więcej, idź na spacer albo wykonaj kilka ćwiczeń, a szybciej poczujesz się syta. Ćwiczyć warto także po to, żeby ładnie wyrzeźbić odchudzoną sylwetkę.
Według statystyk, systematycznie wydłuża się ludzkie życie. Zależy to od postępów w medycynie, warunków bytowych, zdrowego odżywiania się, większej aktywności fizycznej. Właśnie teraz osoby urodzone w latach 50. i 60. ubiegłego stulecia, czyli w okresie wyżu powojennego, osiągają wiek emerytalny. Przybywa więc seniorów. Równocześnie zmienia się wzorzec społeczny, kształtujący model rodziny: ubywa mieszkających wspólnie rodzin wielopokoleniowych, powiększa się natomiast liczba samotnych osób starszych. Obecnie najczęściej spotykanym typem rodziny jest tzw. rodzina nuklearna, składająca się z rodziców oraz będących na ich utrzymaniu dzieci (zwykle jednego lub dwojga).
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Dziś, W niedzielę 9 listopada 2025 roku w całej Polsce obchodzony jest XVII Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym. W tym roku wydarzenie organizowane przez Pomoc Kościołowi w Potrzebie (PKWP) poświęcone jest Nigerii - krajowi, w którym bycie chrześcijaninem często oznacza ryzyko utraty życia.
Tegoroczne hasło, „Bądźmy głosem prześladowanych w Nigerii”, jest apelem o modlitwę, pamięć i solidarność z ludźmi, którzy każdego dnia doświadczają przemocy z powodu swojej wiary. Msze św., modlitwy i zbiórki na rzecz Kościoła w Nigerii odbywać się będą dziś w całej Polsce. Kościół w Nigerii można wesprzeć też za pośrednictwem strony pkwp.org oraz poprzez SMS o treści RATUJE wysłany na numer 72405.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
