A ojciec Tomasz to był w Afryce, może zechce opowiedzieć o pracy na misjach – zasugerował golkowicki proboszcz. Tak poznałam historię młodego werbisty. Jego drogę do kapłaństwa i afrykańskie przeżycia.

Umowa

O. Tomasz Przybył SVD wspomina: – Z powołaniem do kapłaństwa biłem się wiele lat. Odpychałem je. Broniłem się, używając różnych argumentów. Na przykład mówiłem: „Panie Jezu, przecież wokół jest tylu świątobliwych chłopaków, dlaczego ty mnie powołujesz?”. Podkreślałem, że inni są dużo inteligentniejsi i na pewno bardziej odpowiedni do roli kapłana. Szukałem różnych argumentów. Kiedyś wikariusz z mojej rodzinnej parafii, ks. Jarek, powiedział, że jeśli nie wstąpię do seminarium i nie spróbuję, to do śmierci sobie tego nie wybaczę. I choć już byłem po maturze i miałem za sobą służbę w wojsku, słowa ks. Jarka wracały jak bumerang.

Zwrot nastąpił w 2002 r. podczas ostatniej wizyty Jana Pawła II w Polsce. Wybrałem się do Krakowa, chociaż wiele osób mnie przekonywało, że i tak Ojca Świętego nie zobaczę. Odpowiedziałem im, że jakby tak wszyscy myśleli, to nikt by nie pojechał na spotkanie. Tymczasem dla mnie to był bardzo ważny moment, bowiem „umówiłem” się z Panem Bogiem, że jak zobaczę z bliska papieża, to będzie dla mnie znak, że mam wstąpić do seminarium. No, przynajmniej spróbować.

W Krakowie nie miałem wejściówki na Błonia, ale powierzyłem tę pielgrzymkę i to co się miało wydarzyć Panu Bogu, i poszedłem na spotkanie z Janem Pawłem II. Przed samym wejściem jakaś siostra zakonna zawołała, że ma cztery wolne bilety. Szybko stałem się właścicielem jednego z nich. Okazało się, że to sektor zaraz za VIP-ami. Ale nawet to mi nie wystarczało. Stanąłem przy drodze, którą przypuszczalnie miał jechać Jan Paweł II. Dzięki temu byłem może trzy metry od Ojca Świętego. Ta bliskość, której w tym momencie doświadczyłem, to było jedyne w swoim rodzaju przeżycie…

Decyzje

Po spotkaniu na Błoniach nie miałem już żadnych wątpliwości. Na drugi dzień zadzwoniłem do seminarium diecezjalnego w Poznaniu, umówiłem się, zaniosłem dokumenty i w ramach tzw. drugiego naboru, po zdaniu egzaminu na wydział teologiczny, zostałem przyjęty na I rok. Wszystko poszło szybko i sprawnie, jakby sam Pan Bóg prowadził (uśmiech). Na jednym z czwartkowych spotkań poznałem kapłana, który pracował w Zambii. To wtedy uświadomiłem sobie, że chcę wyjechać na misje. W związku z tym odszedłem z seminarium i wybrałem formację w Zgromadzeniu Słowa Bożego. Jestem w nim do dzisiaj i nie żałuję.

Gdy zostałem ojcem zakonnym, wyjechałem do Afryki. Dla młodego, pełnego ideałów człowieka, który chce na dzień dobry zawojować cały świat i nawrócić wszystkich, pierwsze zetknięcie z tą kulturą to był naprawdę szok. Chociaż dla misjonarzy posługujących tam przez lata mój pobyt w Afryce, najpierw w zachodniej Ghanie, a potem w RPA, to zapewne niewiele. Mogę jednak po tych czterech latach, w czasie których posługiwałem na Czarnym Lądzie, powiedzieć, że świat zmienia Pan Bóg, a my jesteśmy tylko nędznymi narzędziami.

Pyta pani o trudności? No, było ich trochę. W RPA na przykład trudno mi było nauczyć się języka, którym tam się posługują. Ponadto niektóre afrykańskie zwyczaje czy praktyki w brutalny sposób godziły niekiedy w godność człowieka. Nie zapomnę też historii starszej sparaliżowanej kobiety, do której się wybrałem na prośbę katechisty. Poszedłem tam wspólnie z zaprzyjaźnioną siostrą Jerome i jeszcze z dwoma ministrantami. Na miejscu odprawiłem nabożeństwo, wyspowiadałem tę kobietę, udzieliłem jej Komunii św. Z babcią mieszkała jej również niepełnosprawna, częściowo sparaliżowana, ale w miarę samodzielna wnuczka. Ona pomagała chorej kobiecie. To od niej dowiedziałem się, że dziewczynka nie jest ochrzczona, chociaż bardzo tego pragnie. Obiecałem do niej wrócić i pomóc przygotować się do chrztu. Zauważyłem, że ta nadzieja sprawiła jej wielką radość. Kilka dni później dowiedziałem się, że do ich domu ktoś przyszedł w nocy i zamordował obydwie mieszkanki. Ten dzień zapamiętam na zawsze.

Wnioski

Gdybym miał porównać nasz polski Kościół z tym misyjnym, to powiedziałbym że tamten jest spontaniczny, oparty zdecydowanie bardziej na dialogu. Tego żywego uczestnictwa w nabożeństwach w naszym Kościele mi brakuje. Oczywiście wiem, że nikt nie jest doskonały ani tam, ani u nas, ale ich natura mnie urzekła. No, skradła moje serce.

Czego nauczyłem się na podstawie obserwacji i doświadczeń? Teraz już wiem, że Pan Bóg dziwnymi drogami nas prowadzi. Nasz opór, nasze obawy, a nawet krnąbrność pokonuje swoimi sposobami, równocześnie uświadamia nam, że dla Niego nie ma rzeczy niemożliwych.