O. Arnold Chrapkowski, generał Zakonu Paulinów, we wstępie do albumu pt. „Papież Maryjnego zawierzenia – św. Jan Paweł II” pisze: „Dla każdego z nas św. Jan Paweł II jest świadkiem i nauczycielem synowskiego zawierzenia Maryi, tak ściśle związanego z Jasną Górą”. Przypomina w ten sposób i podkreśla jedną z najważniejszych cech Jana Pawła II, którą było zawierzenie Maryi całego swojego życia „już od dziecięcych lat, poprzez czasy studenckie, kapłańskiej i biskupiej posługi, aż do papieskiego zawołania «Totus Tuus»”. Podobnie jego pielgrzymowanie na Jasną Górę, rozpoczęte w czasach gimnazjalnych, trwało niemal do ostatnich lat życia. Album dokumentuje historię sześciu pielgrzymek Jana Pawła II na Jasną Górę, jego żarliwej modlitwy i głoszonego w tym miejscu słowa, spotkań z posługującymi tu paulinami oraz pielgrzymami z całego świata.
W albumie, oprócz bogatej dokumentacji fotograficznej, zamieszczono artykuły ojców paulinów, świadków papieskich pielgrzymek do narodowego sanktuarium: o. Jerzego Tomzińskiego, o. Józefa S. Płatka, o. Stanisława Turka, o. Zachariasza Jabłońskiego, którzy ze szczegółami, często szerzej nieznanymi, przypominają przebieg papieskich pielgrzymek na Jasną Górę. Wyjątkowo ciekawe i unikalne są informacje zawarte w artykule o. Józefa Płatka: „Znaki i świadectwa miłości i pamięci Jana Pawła II dla Jasnogórskiej Królowej Polski”, w którym autor prezentuje wota przekazane przez Papieża Jasnej Górze oraz historie tych darów. Ze wzruszeniem czytamy m.in. fragment dokumentu dotyczącego przekazania Jasnej Górze złotej róży – najwyższego odznaczenia papieskiego, w którym Papież pisze o swoim gorącym pragnieniu „odbycia pielgrzymki, aby sławnej Bogurodzicy, której od dawna oddaliśmy się całkowicie, złożyć gorące hołdy Rzymskiego Biskupa – pierwszego Polaka, a także by przywieźć z sobą złotą różę, przez którą moglibyśmy wyrazić uczucia wzruszonego serca naszego i podnieść godność tejże świątyni”. W albumie zamieszczono również list Jana Pawła II do o. Izydora Matuszewskiego, ówczesnego generała Zakonu Paulinów, dołączony do ostatniego daru – koron ofiarowanych Jasnogórskiej Matce Kościoła w przededniu śmierci Papieża.
Album jest przypomnieniem pielgrzymowania Jana Pawła II na Jasną Górę, które stanowi nasze wspólne bezcenne dziedzictwo. Jest pięknym i wzruszającym dokumentem historycznym, który skłania do refleksji „nad pielgrzymim darem jasnogórskiego słowa świętego Jana Pawła II oraz nad przykładem jego ufnej modlitwy” i zachęca, by pójść w jego ślady.
„Papież Maryjnego zawierzenia – św. Jan Paweł II” – oprac. Józef Kuffel i o. Konstancjusz Kunz OSPPE, Wydawnictwo Zakonu Paulinów „Paulinianum” i wydawnictwo „Koronis”, www.koronis.com.pl.
Są takie dni, kiedy masz wrażenie, że wszystko się rozpada. Relacje, plany, spokój — wszystko wymyka się z rąk. Ale może to właśnie wtedy Bóg robi w Tobie przestrzeń na coś większego?
W Ewangelii scena oczyszczenia świątyni bywa interpretowana jako symbol porządkowania spraw wewnętrznych. W tej perspektywie „bicz wydarzeń” – kryzysy, trudności, rozczarowania – potrafi wywrócić nasze przyzwyczajenia, aby zrobić miejsce czemuś prawdziwie ważnemu. Takie ujęcie nie zachęca do cierpiętnictwa, lecz do odczytywania znaczeń ukrytych w doświadczeniach, które na pierwszy rzut oka wydają się chaosem. Porządek, który przychodzi po wstrząsie, bywa trwalszy niż ten, który obowiązywał wcześniej.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout.
Nie zawsze zdenerwowanie, złość czy furia są moralnie karygodne. Raczej nie lubimy być pod wpływem nieprzyjemnych emocji. Delektowanie się spokojem jest dalece bardziej miłe. Tęsknimy za błogostanem, który młodzi określają słowem: chillout. W czasach napiętych terminarzy czy nadużywania social mediów, które trzymają nas w napięciu, a potem pozostawiają w stanie zbliżonym do stuporu lub depresji, to normalne. Bardzo potrzebujemy „świętego spokoju”. Nie zawsze jednak jest on ideałem ewangelicznym. Jeśli chcę zachować dobrostan, nie mogę odwracać głowy od ludzkiej krzywdy, która dzieje się na moich oczach. Nie wolno mi nie reagować, nawet wzburzeniem, gdy trzeba kogoś ostrzec przed niebezpieczeństwem, obronić przed agresorem czy zaangażować się w schwytanie złoczyńcy. Nie mogę wtedy powiedzieć: „to nie moja sprawa”, „od tego są inni”albo „co mnie to obchodzi”. To tchórzostwo. Tak rozumiany „święty spokój” jest nieprawością albo tolerancją zła. Jak mógłbym przymykać oko, gdyby ktoś popychał bliźniego na drogę upadku. Czy jest godziwe nieodezwanie się przy stole – dla zachowania pozytywnych wibracji – kiedy trzeba bronić ludzkiej i Bożej prawdy? Czy milczenie w sytuacji kpiny z dobra, altruizmu czy świętości jest godne chrześcijanina? Czy kumplowskie poklepywanie po ramieniu w imię „przyjaźni”, kiedy trzeba koledze zwrócić uwagę, upomnieć go lub nawet nim wstrząsnąć, uznamy za cnotę? Nawet kłótnia może być święta! Wszak istnieje święte wzburzenie. Jan Paweł II krzyczał do nas wniebogłosy, upominając się o świętość małżeństwa i rodziny oraz o ewangeliczne wychowanie potomstwa. Współczesna tresura, nakazująca tolerancję wszystkiego, wymaga sprzeciwu, czasem nawet konieczności narażenia się grupom uważającym się za wyrocznię. Jezus powiedział: „Przyszedłem ogień rzucić na ziemię (Łk 12, 49). To też Ewangelia. Myślę, że zdrowej niezgody na niecne postępki, zwłaszcza te wykonywane pod płaszczykiem „zbożnych” czynności czy „szczytnych celów”, uczy nas dzisiaj Mistrz z Nazaretu. Primum: zauważyć ten proces czający się we mnie. Secundum: być krytycznym wobec świata. W dzisiejszej Ewangelii Zbawiciel jest naprawdę zdenerwowany, widząc, co zrobiono z domem Jego Ojca. Nie używa gładkich słów i dyplomatycznych gestów. Zagrożona jest bowiem wielka wartość. Najważniejsza świątynia świata miała za cel ukazanie Oblicza Boga prawdziwego i przygotowanie do objawiania jeszcze wspanialszej świątyni, dosłownej obecności Boga wśród ludzi – Syna Bożego. Na skutek ludzkich kalkulacji stała się ona niemal jaskinią zbójców, po łacinie: spelunca latronum. Dlatego reakcja Syna Bożego musiała być aż tak radykalna. Jezusowy gest mówi: w tym miejscu absolutnie nie o to chodzi! „Świątynia to miejsce składania ofiar miłych Bogu. Pan Jezus złożył swojemu Przedwiecznemu Ojcu ofiarę miłości z samego siebie. Ta Jego miłość, w której wytrwał nawet w godzinie największej udręki, ogarnia nas wszystkich, poprzez kolejne pokolenia i każdego poszczególnie, kto się do Niego przybliża” (o. Jacek Salij). O to chodzi w autentycznym kulcie świątynnym.
Papież Leon XIV spotkał się z 15 osobami z Belgii, ofiarami wykorzystywania seksualnego, którego dopuścili się wobec nich członkowie duchowieństwa, gdy te osoby były jeszcze niepełnoletnie.
Spotkanie, przebiegające w atmosferze bliskości z ofiarami, słuchania i dialogu – głębokiego i bolesnego – trwało prawie trzy godziny i zakończyło się głęboką modlitwą – podało 8 listopada biuro prasowe Stolicy Apostolskiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
