AGATA ŚLUSARCZYK: – Księże Prałacie, w bieżącym roku minęło 46 lat Księdza posługi kapłańskiej. Jak zrodziło się Księdza powołanie?

KS. PRAŁ. IRENEUSZ FOLCIK: – Razem z rodziną uczestniczyłem w nabożeństwach parafialnych w kościele w Miejscu Piastowym, w którym pracują Księża Michalici. Od dzieciństwa byłem ministrantem. Interesowały mnie m.in.: literatura, teatr, sport, przyroda, ale odczuwałem, że Jezus powołuje mnie do kapłaństwa. Już w liceum nie widziałem siebie na innym kierunku studiów i dlatego wybrałem Seminarium Duchowne w Przemyślu.

– Przez 20 lat był Ksiądz duszpasterzem akademickim w DA „Wieczernik”. Czym dla Księdza był „Wieczernik”?

– „Wieczernik” to wspólnota młodzieży akademickiej, taka rodzina z wyboru. W posłudze duszpasterskiej przyświecały mi następujące cele: pogłębienie wiary młodych ludzi, pomoc w odnalezieniu powołania oraz przygotowanie ich do życia w rodzinie i społeczeństwie. Te cele odnajdywali ci, którzy przychodzili na spotkania, gdyż chcieli się rozwijać duchowo. W tej wspólnocie dorastaliśmy jako ludzie i jako wierzący. I to dotyczyło również mnie. Otrzymywałem dużo, być może więcej niż dawałem.

– Kto dla Księdza był wzorem w wychowywaniu młodego pokolenia i w budowaniu duszpasterstwa akademickiego?

– Takim wzorem był proboszcz mojej rodzinnej parafii – bł. ks. Bronisław Markiewicz. Jednocześnie takim przykładem był św. Jan Bosko. Główną cechą jego pedagogiki było bycie z młodymi, poznawanie ich i pomaganie. Wzorem dla wszystkich duszpasterzy akademickich tego czasu był również św. Jan Paweł II.

– Jakich wskazówek może Ksiądz udzielić obecnym duszpasterzom akademickim?

– Trzeba kochać młodych i mieć dla nich czas. Bardzo cierpliwie i konkretnie pokazywać wzorce do naśladowania. Zadaniem kapłana jest modlitwa razem ze studentami i za nich oraz uczenie ich odważnego dawania świadectwa wiary.

– Ksiądz Prałat pełnił również funkcję archiprezbitera rzeszowskiego. Na czym ona polegała?

– Archiprezbiter koordynował pracę duszpasterską 9 dekanatów. Podczas wizytacji parafii dziekańskich poznawałem wspaniałych kapłanów, a także problemy występujące w ich parafiach. W ten sposób zdobywałem doświadczenie, które przydało się później w pracy proboszcza.

– Czy po latach pracy ze studentami łatwo było Księdzu podjąć posługę proboszcza w parafii św. Józefa w Rzeszowie?

– W tradycyjnej parafii spotykamy różne problemy duchowe i materialne, ludzi w różnym wieku i różnych stanów. Uczyłem siebie i wiernych, aby parafia była wspólnotą, a nie instytucją, w której wszyscy czują się odpowiedzialni za siebie nawzajem, za świątynię, za atmosferę i za życie religijne.

– Ta posługa proboszcza w parafii św. Józefa trwała 19 lat. Co w tym czasie wydarzyło się w parafii?

– W czasie mojego proboszczowania w parafii pracowało 23 księży wikariuszy. Powstały różne grupy duszpasterskie. Wszyscy razem tworzyliśmy kształt i oblicze parafii. Rytm życia parafii wyznaczały święta, uczyliśmy się przeżywać je ciągle na nowo. Szczególnymi wydarzeniami były m.in.: nawiedzenie obrazu Matki Bożej Częstochowskiej, Jezusa Miłosiernego, misje w Roku Jubileuszowym, sprowadzenie do parafii relikwii świętych i błogosławionych. Powstały też Dróżki św. Józefa. Troszczyliśmy się również o piękno świątyni i jej otoczenia, podejmując co roku różnorodne prace. Wszystko to pomagało nam wstępować coraz bardziej na drogę zbawienia.

– Jest Ksiądz Prałat znany z pięknych homilii, które zawierają konkretne wskazówki dla słuchacza. Jaka jest recepta na udaną homilię?

– Trzeba się przygotować. Ważna jest znajomość Pisma Świętego, ludzi, do których mam mówić, zasad komunikacji oraz troska o język i o to, aby głoszone słowo było świadectwem. Homilia winna przekonać słuchaczy, że w słowie Bożym jest odpowiedź na wszystkie ludzkie problemy. Kaznodzieja ma z miłością wskazać rozwiązanie, zasady życia chrześcijańskiego i warunki ich realizacji.

– Co sprawiło Księdzu największą radość w tych minionych latach pracy w „Winnicy Pańskiej”?

– Przede wszystkim kilkunastu kapłanów, którzy wyszli z duszpasterstwa akademickiego i gorliwie pracują w Kościele, wiele dobrych rodzin zaangażowanych w życie religijne swoich parafii, a także słuchacze kazań, którzy w różny sposób okazują wdzięczność, co świadczy, że praca nie była daremna i słowo Boże było skuteczne.

– Jakie Ksiądz ma plany na czas emerytury?

– Treścią mojego życia było głoszenie słowa Bożego zgodnie z dewizą św. Pawła: „Biada mi, gdybym nie głosił Ewangelii”. Chcę nadal głosić chwałę Boga i proszę o modlitwę.