Tak, jak dotychczasowa koalicja centroprawicy, socjaldemokratów i liberałów posiadała prawie 60 procent mandatów, tak na dziś (nie we wszystkich krajach podliczono wszystkie głosy) Europejska Partia Ludowa, Socjaliści Demokraci oraz Renew Europe mogą liczyć na 400 mandatów, czyli ok. 55 procent wszystkich w Parlamencie Europejskim. Oczywiście te liczby mogą ulec niewielkiej zmianie, a może i powstać inny niż powyższy układ polityczny, ale ciężko mi uwierzyć, że nawet EPL, które przedstawia się jako partia centrum – miałaby w jakiejkolwiek konfiguracji sprzymierzyć się z prawicą. Nawet gdyby była na to szansa, to łączna liczba mandatów EPL i ECR to za mało do rządzenia, a socjaliści w takiej kolorowej koalicji nie wezmą udziału.

Same liczby to jednak nie wszystko. Zyskane przez prawicę i skrajną prawicę dodatkowe mandaty i utrata ich przez lewicowe i skrajnie lewicowe frakcje musi doprowadzić do przyhamowania kursu, jaki instytucje unijne przyjęły w ciągu ostatnich dziesięciu lat. Już zwolennicy Zielonego Ładu zaczynają przebąkiwać, że może jednak nie należy się tak spieszyć i w ogóle nie działać tak radykalnie. Politycy nie tylko umieją liczyć, ale widzą też którzy kandydaci zostali odrzuceni w swoich krajach i potrafią wyciągać z tego wniosku. Mówię oczywiście o warstwie logicznej, bo niestety w Unii Europejskiej często jest ona zagłuszana przez ideologię.

Jeśli jednak mimo żółtej kartki jaką euroentuzjaści dostali w tych wyborach – samobójczy pęd dygnitarzy unijnych się nie zatrzyma – to możemy być pewni, że to wahadło odbije jeszcze mocniej, a z UE zaczną powoli wychodzić poszczególne kraje członkowskie. Czy ta świadomość dotrze do głów polityków z rządzących w UE frakcji? Oby.